Książki LGBTQ: Małe życie

Znacie to uczucie, kiedy odkładacie książkę na półkę na kilka dni, bo czujecie, że nieubłaganie zbliżacie się do jej końca? I wcale nie chcecie jej kończyć, bo jest zbyt dobra. Dokładnie to samo spotkało mnie przy czytaniu „Małego życia” i choć powieść liczy ponad osiemset stron, wciąż czuję niedosyt. Mogłabym dostać jeszcze kolejne osiemset, nawet kosztem zubożenia fabularnego i przynudzania.

„Małe życie” Yanagihary jest pozycją, którą trzeba przeczytać, obojętnie czy interesuje się obrazami LGBT w literaturze, czy nie. Jest to opowieść, zgodnie z tytułem, o życiu. O małym życiu, życiu czterech przyjaciół, którzy kończąc studia, wkraczają w dorosłość. A my później, jako czytelnicy, w tej dorosłości im towarzyszymy przez jakieś czterdzieści lat.

Autorka głównie koncentruje się na Judzie, prawniku, który w dzieciństwie naprawdę wiele przeszedł. Demony przeszłości towarzyszą mu nawet, gdy jest już dorosły. Jude ma przyjaciela, Willema. Jak dla mnie Willem to najlepiej skonstruowana postać w tej książce, a miłość, jaka już od pierwszych stron powieści łączy tę dwójkę, jest czymś niewyobrażalnym. Dawno tak nie zaciekawiła mnie, ani nie pochłonęła, żadna relacja. Ta z pewnością jest wyjątkowa i mimo wszystkich okropności, jakie Jude przeszedł za dzieciaka, wydaje się czysta, właściwa.

„Małe życie” pochłonęło mnie całkowicie. Wciąż nie mogę przestać myśleć o tej pozycji, wzbudzała we mnie tyle emocji, że teraz, gdy skończyłam czytać, czuję nieprzyjemną pustkę. Bardzo łatwo jest zżyć się z bohaterami, przedstawieni są w ciekawym świetle. Każdy ma wady i zalety, obawy i marzenia, każdy do czegoś dąży, korzystając przy tym z innych metod osiągnięcia celu. Bardzo łatwo jest pokochać te postacie, współczuć im, przeżywać każde ich niepowodzenie i czuć nienawiść do tych, którzy w jakiś sposób im zagrażają.

Na okładce „Małego życia”, widnieje dumny napis, że to najgłośniejsza amerykańska powieść roku. Zgodzę się absolutnie i tym bardziej mnie cieszy, że jest to nie tyle obyczajówka, co po prostu gejowska epopeja. A ja tę gejowską epopeję znalazłam na półce w empiku w top dziesięć, dobrze się dzieje. :)

Oczywiście, ta pozycja nie jest bez wad. Bardzo uderzyło mnie zbytnie dramatyzowanie, jeżeli chodzi o Juda i rzucanie mu niemożliwych kłód pod nogi. Czasem aż się zatrzymywałam i zastanawiałam, czy autorka nie jest jakąś ukrytą masochistką, bo to wszystko, co przeżył Jude, wydaje się przesadzone. W szczególności, że mowa tu o Ameryce. Podejrzewam, że Jude urodził się jakoś w latach '80, a więc nie jest to odległa przeszłość, wciąż żyjemy w cywilizowanym świecie, w którym ktoś na małego Juda z pewnością zwróciłby uwagę. Nie każdy człowiek to tyran, a tak właśnie przedstawiła to autorka. Yanagihara (moim zdaniem) o wiele za daleko puściła wodze swojej fantazji, przedramatyzowując ten wątek. Ale pomimo tego i tak pokochałam „Małe życie” i uważam je za jedną z najlepszych pozycji LGBT nie tylko roku, ale także historii.

Są wakacje, wielu z Was ma na pewno masę wolnego czasu. Poświęćcie go „Małemu życiu”, a z pewnością nie pożałujecie straconego czasu. I pewnie, tak jak ja, jeszcze poczujecie niedosyt. :) Jak na razie odkładam tę ogromną cegłę na półkę, ale już wiem, że do niej wrócę. Bo jest to książka, której nie czyta się tylko raz.